Οι γονείς λόγω του προγράμματος της καθημερινότητάς τους πολλές φορές δεν είναι σε θέση να παρακολουθούν τις δραστηριότητες του παιδιού τους συνεχώς. Έτσι οδηγούνται στη λύση της τηλεόρασης. Χρησιμοποιούν την τηλεόραση σαν μέσο ελέγχου του παιδιού τους. Όμως πραγματικά αυτή η επιλογή αποτελεί μια επικοδομητική και αποτελεσματική λύση?
Το παιδί μπροστά στις εικόνες που παρουσιάζει η τηλεόραση απορροφάται και προσηλώνεται. Με άμεσο αποτέλεσμα να παραμένει ήσυχο. Όμως, από τη στιγμή που η τηλεόραση θα ανοίξει, όλη η οικογένεια, όχι μόνο το παιδί, θα προσηλωθεί σε αυτή και θα χαθεί οποιαδήποτε επικοινωνία υπάρχει μεταξύ των μελών της οικογένειας. Το παιδί θα αντιληφθεί ότι η χρήση της τηλεόρασης γίνεται με στόχο να κρατήσει το ίδιο ήσυχο γιατί οι γονείς τους για κάποιο λόγο αδυνατούν για κάποιο χρονικό διάστημα να τους δώσουν την απαραίτητη προσοχή. Έτσι λοιπόν κι εκείνο με τη σειρά του όποτε νιώθουν ότι οι γονείς τους δε μπορούν να ασχοληθούν μαζί του εκείνο θα στρέφεται στη συντροφιά της τηλεόρασης.
Με την συνήθεια αυτή των γονιών, η οποία τελικά γίνεται και συνήθεια του παιδιού, οι ώρες μπροστά στην τηλεόραση αυξάνονται με αποτέλεσμα τα ερεθίσματα που το παιδί λαμβάνει από την τηλεόραση να είναι ανεξέλεγκτα και πολλές φορές ακατάλληλα. Δεν είναι όλα τα παιδικά και οι εκπομπές κατάλληλα για τα παιδιά. Επιπλέον, το παιδί που περνάει αρκετή ώρα μπροστά στην τηλεόραση στερείται ερεθισμάτων τα οποία είναι απαραίτητα για τη συναισθηματική του ωρίμανση. Αυτή η έλλειψη ερεθισμάτων οδηγεί το παιδί ευκολότερα στην πλήξη και τελικά σε σχέση εξάρτησης με την τηλεόραση γιατί δε ξέρει να αξιοποιήσει τον ελεύθερό του χρόνο δημιουργικά. Οι εικόνες και τα ερεθίσματα που θα το οδηγήσουν να ωριμάσει συναισθηματικά ,και π.χ να καταφέρει να μένει μόνο του σε μεγαλύτερη ηλικία, προέρχονται από την καθημερινή αλληλεπίδραση και επικοινωνία μεταξύ των μελών της οικογενείας γιατί είναι ερεθίσματα που στηρίζονται στην πραγματικότητα και όχι στην πλασματική πραγματικότητα που δημιουργεί η τηλεόραση.
Ο λόγος και η φαντασία του παιδιού διαμορφώνονται μέσω της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης. Όταν ο γονιός διαβάζει ένα παραμύθι στο παιδί του εκείνο χρησιμοποιεί τη φαντασία του για δημιουργήσει εικόνες. Όταν όμως το παιδί έχει ήδη προσλάβει πολλές εικόνες από την τηλεόραση δεν χρησιμοποιεί τη φαντασία του αλλά χρησιμοποιεί στο μυαλό του τις εικόνες τις οποίες έχει ήδη δει. Επίσης τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να εμφανιστούν και στη ζωγραφική. Όταν ζητηθεί του παιδιού να ζωγραφίσει έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι στην τηλεόραση ή σε κάποια ταινία εκείνο δε θα δημιουργήσει ένα δικό του άνθρωπο αλλά θα αναπαράγει κάποιον που έχει ήδη δει στην τηλεόραση ή σε ταινία.
Οι γονείς , λοιπόν, θα μπορούσαν να περιορίσουν τη χρήση της τηλεόρασης σαν μέσω ελέγχου του παιδιού και να αξιοποιήσουν άλλα μέσα. Να αξιοποιήσουν τα παιχνίδια που το παιδί τους έχει, ενθαρρύνοντας τα να παίξουν με εκείνα για όσο διάστημα χρειάζονται εκείνοι για να ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις τους εντός του σπιτιού. Επίσης άλλες δραστηριότητες που είναι δημιουργικές για τα παιδιά είναι η ζωγραφική, τα παζλ και το παιχνίδι με συνομιλίκους ή αδέρφια .Τέλος, η τηλεόραση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από το παιδί μαζί με τους γονείς για να δουν ένα παιδικό που οι γονείς κρίνουν κατάλληλο και να βρίσκονται στη διάθεση του παιδιού για να λύσουν οποιεσδήποτε απορίες μπορεί το παιδί να έχει με βάση τις εικόνες που η τηλεόραση παρουσιάζει.
Ουρανία Πολύζου-Ψυχολόγος Βριλήσσια